Greece - The Hidden War - 1.avi. The division of Europe. The American Historical Review, Vol. 83, No. 2 (Apr., 1978), pp. 368-387. Greek Civil War. The Greek Civil War (Greek: ο Eμφύλιος [Πόλεμος], "the Civil War") was fought from 1946-49 between the Greek government army—backed by the United Kingdom and the United States—and the Democratic Army of Greece (DSE), the military branch of the Greek Communist Party (KKE), backed by Bulgaria, Yugoslavia and Albania.
It was the result of a highly polarized struggle between leftists and rightists that started in 1943 and targeted the power vacuum that the German-Italian occupation during World War II had created. One of the first conflicts of the Cold War, according to some analysts it represents the first example of postwar North European and North American involvement in the internal politics of a foreign country.[11] The war erupted in 1946 when forces of former ELAS partisans that found shelter in their hideouts and were controlled by the KKE organized the DSE and its High Command headquarters. Background: 1941–44[edit] Origins[edit] Guerrilla control over rural areas[edit] Το κίνημα της Μέσης Ανατολής.
Στις 31 Μάρτη του 1944 μια επιτροπή 13 αξιωματικών απ' όλα τα Οπλα, πλην του Ναυτικού, μπήκε στην έπαυλη Ζάμαλεκ του Καΐρου, που στεγαζόταν η ελληνική κυβέρνηση, και συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Εμμ.
Τσουδερό. Ως εκπρόσωπος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Μέσης Ανατολής η επιτροπή παρέδωσε στον πρωθυπουργό ψήφισμα, το οποίο κατέληγε ως εξής: «Η ημετέρα Επιτροπή διερμηνεύουσα τέλος την θέλησιν των Ενόπλων Δυνάμεων Μέσης Ανατολής, την απορρέουσαν εξ αυτής ταύτης της θελήσεως όλων των Δυνάμεων του Εθνους, προσκαλεί την Βασιλικήν Κυβέρνησιν Καΐρου και τους αποτελούντας αυτήν Υπουργούς όπως αιρόμενοι εις το ύψος των Εθνικών αναγκών, συντελέσωσι, εντός του ταχυτάτου δυνατού χρονικού ορίου, εις ενοποίησιν των Εθνικών Δυνάμεων και τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως αντιπροσωπευούσης τον αγωνιζόμενον λαόν, με βάσιν την Πολιτικήν Επιτροπήν Εθνικής Απελευθερώσεως "ΠΕΕΑ" και μη θελήσωσι να φέρωσι τας βαρυτάτας ευθύνας του εμφυλίου σπαραγμού. Το αντιφασιστικό κίνημα στη Μέση Ανατολή Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ. Δημόσια Ραδιοφωνία Τηλεόραση - Αρχείο.
Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος στο διεθνές σύστημα: ένας ιδεολογικός πόλεμος με στρατηγικό περιεχόμενο; Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, 1941-1950 Στρατηγικά ή Ιδεολογικά αίτια; Workshop στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011 Αντώνης Κλάψης αναδημοσίευση από: Η πληρέστερη κατανόηση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου προϋποθέτει την εξέτασή του στο ευρύτερο διεθνοπολιτικό πλαίσιο της εποχής.
Το βασικό επιχείρημα που θα αναπτυχθεί στις σελίδες που ακολουθούν είναι ότι ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος υπήρξε μία αναμέτρηση ιδεολογική, η οποία όμως τροφοδοτήθηκε από την επίδραση στρατηγικών παραμέτρων. Το υπόβαθρο για την εκδήλωση της ένοπλης εμφύλιας σύγκρουσης των ετών 1946-1949 είχε δημιουργηθεί ήδη από τα χρόνια της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα (1941-1944). Το κρίσιμο ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί ήταν εάν η ΕΑΜική ηγεσία φιλοδοξούσε να διαδραματίσει καθοριστικό πολιτικό ρόλο μετά την απομάκρυνση των δυνάμεων κατοχής, ή εάν, αντίθετα, σκόπευε να αποσυρθεί από το προσκήνιο όταν η συγκυρία που είχε επιβάλει την ένοπλη αντιστασιακή του δράση θα είχε παρέλθει.
Βλ. Από την Απελευθέρωση στον Εμφύλιο. Το εγχείρημα του Γ.
Παπανδρέου για εθνική ενότητα και αποτροπή της αιματοχυσίας ήταν ειλικρινές, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες. Του Νικου Κ. Αλιβιζατου* Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες εξήντα τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ξέσπασαν τα Δεκεμβριανά (3/12/1944). Ηταν μια από τις πιο τραγικές σελίδες της νεότερης ιστορίας μας, όχι μόνο λόγω του μεγάλου αριθμού των θυμάτων και των υλικών καταστροφών, αλλά κυρίως λόγω των μακροχρόνιων συνεπειών τους. Ηταν τα Δεκεμβριανά αναπότρεπτα; Το ερώτημα απασχόλησε πρόσφατα το διήμερο συμπόσιο που πραγματοποιήθηκε για τα σαράντα χρόνια από τον θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου. Ενα απόσπασμα από τον λόγο που ο Γ. «Εις τον καιρόν της δικτατορίας, και το πανεπιστήμιον, και ο Αρειος Πάγος, και το Συμβούλιον της Επικρατείας, καθώς και τα άλλα ανώτατα ιδρύματά μας, εκτός ολίγων λαμπρών εξαιρέσεων, περίπου εχρεωκόπησαν. Αντιφασιστική ενότητα Οταν ο Γ. Το βέβαιο είναι ότι, έως τότε, ο Παπανδρέου δεν είχε ποτέ μασήσει τα λόγια του απέναντι στο ΚΚΕ. 1944: Δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Το αίμα φέρνει αίμα κι άλλο αίμα».
Με αυτές τις λέξεις συνόψισε ο Σεφέρης την κατάσταση στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944. Δύο, μόλις, μήνες μετά την αποχώρηση των Γερμανών, αεροσκάφη Σπιτφάιαρ και Μποφάιτερ της RAF σφυροκοπούσαν τα προάστια, ενώ μάχες μεταξύ βρετανικών και κυβερνητικών δυνάμεων, από τη μία πλευρά, και του ΕΛΑΣ, από την άλλη, μαίνονταν σε όλη την πόλη. Η σπίθα γι' αυτόν τον «δεύτερο γύρο» εμφυλίου πολέμου, που έμεινε γνωστός ως «Δεκεμβριανά», άναψε όταν στις 3 Δεκεμβρίου η Αστυνομία, η οποία αντιπροσώπευε το έσχατο ορατό κατάλοιπο του κατοχικού συστήματος, άνοιξε πυρ εναντίον των διαδηλωτών του ΕΑΜ στην πλατεία Συντάγματος.
Τα Δεκεμβριανά αποτέλεσαν σημείο καμπής στην εμφύλια βία που είχε αρχίσει ήδη από το 1943 και η οποία θα συνεχιζόταν μέχρι και το 1949. Ο δρόμος προς τη «μάχη της Αθήνας» ήταν στρωμένος με αμοιβαία καχυποψία, αλλά και αδιαλλαξία, και από τις δύο παρατάξεις. Μετά, τίποτα δεν ήταν το ίδιο..., Του Ευάνθη Χατζηβασιλείου* * Ο κ. . * Ο κ.