Bogowie olimpijscy. Bogowie olimpijscy – bogowie zamieszkujący górę Olimp w mitologii greckiej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Consentes Dii Przypisy. Drzewo genealogiczne. Olimp. Olimp. Olimp jest masywem górskim, najdłużej w Grecji pokrytym śniegiem – zgodnie ze swoją nazwą oznaczającą lśniący W mitologii greckiej góra Olimp uważana była za siedzibę bogów greckich, w tym najważniejszego – Zeusa.
Z tego miejsca bogowie mieli kierować ludzkimi losami. Wierzono, że ilekroć jakiś człowiek próbował tam wejść, spadał z niego. Pierwszego wejścia na najwyższy szczyt (Mitikas) dokonali Daniel Baud Bovy, Frédéric Boissonas i Christos Kakalos w 1913 r. Poza okresem zimowym, z miejscowości Litochoro, asfaltową drogą dotrzeć można w głąb masywu góry. W 2012 roku planuje się ukończenie budowy trzech, bliźniaczych (podwójnych) tuneli drogowych Autostrady Egejskiej.[3] Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Olympus Mons - największy ze znanych wulkanów nosi łacińską nazwę Olimpu Przypisy. Twelve Olympians. Major deities of the Greek pantheon Fragment of a Hellenisticrelief (1st century BC–1st century AD) depicting the twelve Olympians carrying their attributes in procession; from left to right, Hestia (scepter), Hermes (winged cap and staff), Aphrodite (veiled), Ares (helmet and spear), Demeter (scepter and wheat sheaf), Hephaestus (staff), Hera (scepter), Poseidon (trident), Athena (owl and helmet), Zeus (thunderbolt and staff), Artemis (bow and quiver), Apollo (lyre), from the Walters Art Museum.[1] Although Hades was a major ancient Greek god, and was the brother of the first generation of Olympians (Zeus, Poseidon, Hera, Demeter, and Hestia), his realm was the underworld, far from Olympus, and thus was not usually considered to be one of the Olympians.
Besides the twelve Olympians, there were many other cultic groupings of twelve gods. Olympians[edit] Twelve gods[edit] List[edit] There is no single canonical list of the twelve Olympian gods. Zeus. Zeus. Zeus (także Dzeus, stgr.
Ζεύς Zeús, nowogr. Δίας Días, łac. Iupiter, Iuppiter) – w mitologii greckiej najwyższy z bogów. Był szóstym dzieckiem Rei i Kronosa. Brat Hestii, Demeter, Hery (również jej mąż), Posejdona i Hadesa. Różne ośrodki kultu przypisywały Zeusowi cztery przydomki, w zależności od sfer życiowych, jakimi się opiekował: Horkios − opiekun praw, na tronie, ze Sprawiedliwością u stóp,Ksenios − opiekun gościnności,Herkejos − opiekun rodzin i zagród,Hellenios − opiekun narodu greckiego.
Narodziny[edytuj | edytuj kod] Przejęcie władzy[edytuj | edytuj kod] Związki z kobietami[edytuj | edytuj kod] Demeter[edytuj | edytuj kod] Dione[edytuj | edytuj kod] Kolejna z tytanid, która według jednej z wersji mitów miała być matką Afrodyty. Hera. Hera. Uosabiała cnoty małżeńskie, w związku z czym walczyła z wszelkimi przejawami zdrady; sama cierpiała z powodu niewierności małżonka.
Mity związane z Herą opisują przede wszystkim jej spory i pojednania z Zeusem oraz mściwe knowania wymierzone przeciwko kochankom i nieślubnym dzieciom małżonka. Z tego powodu stała się symbolem zazdrości. Wizerunek Hery w mitach[edytuj | edytuj kod] Bezlitosna wobec Heraklesa: Ze szczególną zawziętością prześladowała Heraklesa, syna Zeusa i Alkmeny. Oślepiająca Terezjasza: Hera i Zeus spierali się o to, kto jest bardziej skłonny ulegać pokusom miłości: mężczyzna czy kobieta. Hera i jej rywalki Wojna przeciw Trojanom Hera brała czynny udział w wojnie po stronie Greków. W kulturze[edytuj | edytuj kod] Apollo. Apollo (mitologia) Apollo był najmłodszym i najładniejszym bogiem spośród mężczyzn.
Apollinowi był także poświęcony wawrzyn szlachetny. M. Eliade stwierdza, że krwawa mitologia apollińska odbija proces przenikania kultu Apollina do Grecji i przejmowanie przezeń atrybutów bóstw przedindoeuropejskich (o charakterze rolniczym, tellurycznym i tradycji jeszcze megalitycznej – delficki omfalos). Istnieje też hipoteza (na gruncie irańskim co prawda) o powstawaniu tego typu mitów w wyniku syntezy dwu oddzielnych nurtów życia religijnego (żeńskiego: rolniczo-przydomowego i męskiego: nomadycznego lub półnomadyczno-wojowniczego) w obrębie jednej wspólnoty plemiennej.
Mimo degradacji i asymilacji atrybutów Bogini Ziemi, przepowiednie nadal głosiła kapłanka Pytia (w poważniejszych sprawach stosująca maneisa, szał poetycki, stan profetycznej ekstazy znany z innych religii indoeuropejskich i obrzęd zstępowania do podziemi, ad uterum), której przekaz tłumaczył prorok. Apollo na późnorzymskiej mozaice.