Πέσαμε έξω 49,6 δισ. ευρώ σε 10 χρόνια - oικονομία - Επιχειρήσεις. «Μαύρη τρύπα» 49,6 δισ. ευρώ είχαν οι προϋπολογισμοί του κράτους τη δεκαετία 2000-2009, δηλαδή τα χρόνια αμέσως μετά την ένταξη της χώρας μας στο ευρώ, ενώ την ίδια περίοδο το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε με 62,5 δισ. ευρώ επιπλέον.
Το χρέος αυτό έμεινε «κρυφό», με την έννοια ότι δεν προκύπτει από τις εγγραφές στους επίσημους προϋπολογισμούς. Στην πικρή αυτή αλήθεια για τη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας καταλήγει μελέτη των κκ. Στ. Ζωγραφάκη, επίκουρου καθηγητή στο Τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης, Εργαστήριο Πολιτικής Οικονομίας και Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, και του καθηγητή Π. Σπαθή στο ίδιο τμήμα. Τα στοιχεία προκαλούν «σοκ» και δικαιολογούν εν πολλοίς την κατάρρευση των δημοσίων οικονομικών της χώρας. . * Η συνολική απόκλιση των μεγεθών του προϋπολογισμού της δεκαετίας 2000-2009, δηλαδή της περιόδου αμέσως μετά την ένταξή μας στο ευρώ, ανέρχεται σε 49,6 δισ. ευρώ ή 5 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο κάθε χρόνο. 3,1 δισ. ευρώ.
Τα έσοδα. Τι κόσμος Θεέ μου! - ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ. Μπορεί ο χρυσός που έχει εξαχθεί από την γη από την γέννηση του ανθρώπινου είδους να χωράει όλος κι όλος σε τρεισήμισι πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, αλλά μέσω των παραγώγων διαπραγματεύεται στις διεθνείς αγορές 92 φορές περισσότερη ποσότητα!
Ας πούμε ότι μόλις το 1% των αγοραστών απαιτούν με την λήξη των συμβολαίων τους την εκπλήρωσή τους, την παραλαβή φυσικού προϊόντος. Τι θα συμβεί; Είναι βέβαιο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, επειδή δεν υπάρχει τόσος χρυσός για να ικανοποιήσει τόσα πολλά αιτήματα. Από την άλλη, αυτό το παράδειγμα που μας παρουσίασε σε εκδήλωση της Ένωσης Πιστοποιημένων Αναλυτών ο κ.
Θάνος Βαρβιτσιώτης από την Marfin δείχνει το μέγεθος του παραλογισμού που επικρατεί σήμερα στις αγορές. How We Were All Misled by John Lanchester. Boomerang: Travels in the New Third World by Michael Lewis Norton, 213 pp., $25.95 Most people with a special interest in the events of the credit crunch and the Great Recession that followed it have a private benchmark for the excesses that led up to the crash.
These benchmarks are a rule of thumb, a rough measure of how far out of control things got; they are phenomena that at the time seemed normal but that in retrospect were a brightly flashing warning light. I came across mine in Iceland, talking to a waitress in a café in the summer of 2009, about eight months after the króna collapsed and the whole country effectively went bankrupt under the debts incurred by its overextended banks. “Well,” she said, “if I’m going to spend some time with friends at the weekend we go camping in the countryside.”
“How is that different from what you did before?” “We used to take a plane to Milan and go shopping on the via Linate.” The credit wasn’t just money, it was temptation. Lewis writes that.